Nadat we ons gezondheidscentrum in Chakardara bezocht hebben, gaan we via onmogelijke aardewegen naar één van onze literacy klasjes. We zijn veertig kilometer van de hoofdstad Kaboel en ’t is alsof we door de Middeleeuwen rijden. Karima begeleidt ons. Het is elke jaar een immense karwei om die klasjes in te richten. Onze leerlingen zijn meisjes en vrouwen die niet buiten hun huis mogen komen, dus geen mogelijkheid hebben om naar school te gaan. Gelukkig door onze voorzichtige aanpak slagen we er toch elk jaar in om enkele klasjes op te richten. Het vraagt veel diplomatie van Karima en we huren meestal een kamer van een bevriende familie zodat de meisjes van de omringende straten toch mogen komen. Ze zijn zo gelukkig. Het is een stralende groep, 25 vrouwen en meisjes zitten samen op het tapijt. Pen in aanslag. “We zijn zo blij en dankbaar dat we kunnen lezen en schrijven en vooral ook omdat we nu de gelegenheid hebben om andere meisjes te ontmoeten en kunnen we eindelijk vrienden worden,” vertellen ze vol enthousiasme. “En als de school afgelopen is? Zien jullie elkaar da nog?” vroeg ik. Het antwoord was duidelijk: “dan mogen we elkaar niet meer zien! Want dan mogen we niet meer zomaar buiten komen.” Een meisje van amper vijftien wordt binnen enkele maanden uitgehuwelijkt aan een neef. Aan het huwelijk zelf durft ze niet denken, maar ze verhuist naar Kaboel. Daar kan ze misschien naar school, als……ze toestemming krijgt van haar man, schoonvader, ooms, broers, schoonbroers, enz. Ze glundert, het is zo’n mooi meisje. Wat staat haar te wachten? Heel de tijd dat we in het klasje waren, stond onze Dries mocht niet mee naar binnen. Moest heel die tijd buiten wachten. De meisjes hadden hem wel graag binnen gevraagd, want Dries lijkt populair bij al die meisjes, maar stel dat hun vader, broer enz. dat te weten komt. Een man en dan nog een mooie jonge man in de klas? We zien niemand meer terug. Ja, je leert in zo’n land met zo’n gebruiken omgaan.
De sfeer was anders in onze Engelse klas dichter bij Kaboel. Vrijer omdat de meisjes al sowieso toelating kregen om naar school te gaan. In Afghanistan gaan momenteel 27 procent meisjes en jonge vrouwen naar school. Ze hebben allemaal grootse plannen. ‘Ik wil dokter, worden of journalist of ingenieur. Maar zullen ze naar de universiteit mogen? Misschien, misschien hebben we een plan. Maar dat is nog vroeg om er over te spreken. We zullen veel hulp nodig hebben. In de late namiddag keren we terug naar ons kantoor/appartement in Kaboel. Er is geen elektriciteit. Een hoofdstad met bijna 30 miljoen inwoners moet het nog geregeld zonder elektriciteit doen. Is dat normaal?
Dinsdag 3 mei:
Omdat het project ‘studentenhuis’ voor meisjes toch goed in ons hoofd zit en we alle mogelijkheden willen bekijken, hebben we verschillende afspraken met universiteiten. De universiteit die we vandaag bezoeken is de Ibn-e-Sina universiteit van Kaboel. We hadden ook een afspraak met de goedlachse directeur, d. Amin Ahmadi, die ons samen met nog twee andere professoren ontvangt. Een belangrijke universiteit met 2000 studenten. Vooral jongens uiteraard. Ze luisteren geboeid en zijn direct akkoord voor een samenwerking. We praten ongeveer twee uur en beloven om hen van de evolutie van ons onderzoek op de hoogte te houden. We werden ook heel vriendelijk voor de lunch uitgenodigd. De gastvrijheid is een van de pluspunten van Afghanistan. In de namiddag wacht ons, Razia en ik, nog een andere aangename ontmoeting. (vervolgd)
Jennie
