Woensdag 4 mei;
Dasht-e-Barchi
Het is woensdag, vandaag staat een bezoek aan ons gezondheidscentrum in Dasht-e-Barchi op het programma. Dokter Oliya die een heel goede gynaecologe is, was ooit in voor een korte opleiding in het Jan Ypermanziekenhuis in Ieper. Vooral de liefdevolle aanwezigheid van de mannen tijdens de geboortes, maakte op haar een enorme indruk. “Ze nemen het kindje, kussen hun vrouw,” zei ze toen heel verwonderd. “Kun je dat bij ons voorstellen?” ze schudde haar hoofd. Neen, dat kunnen we niet. Afghaanse mannen zijn niet aanwezig tijdens bevallingen. Maar goed, ons gezondheidscentrum in Dasht-e-Barchi draait op volle toeren. Van ’s morgens vroeg zit de wachtkamer vol. Sommige moeten anderhalf uur stappen, klimmen en dalen, door de stoffige heuvels om bij de dokter en haar ploeg te geraken. Ze drummen om de eerste te zijn, daarom moeten we hen een nummer geven. Ook van het Jan Ypermanziekenhuis kregen we een ultra-sound. Die we toen nog via onze militairen konden meegeven. Dat is nu allemaal niet meer mogelijk. Er is niet altijd elektriciteit in Dasht, net zoals in Kaboel overigens, maar al er elektriciteit is dan kan dr. Oliya hen op die manier ook onderzoeken en informatie geven. Alleen het geslacht van het kindje wordt niet vlug gegeven. Stel dat het een meisje is en haar man verwacht duidelijk een zoon, dan is de toekomstige moeder nog zoveel maanden eerder ongelukkig en onderdrukt.
Ook hun psychische verhalen kunnen de vrouwen aan dokter Oliya kwijt. Zoals een patiënte: haar man is dood, de schoonfamilie heeft haar buitengegooid, ze moest haar kinderen achterlaten, nu heeft ze niks en niemand meer. Haar eigen familie wil haar ook niet terug. De eer van de familie uiteraard. Ook daarvoor probeert dr. Oliya oplossingen te zoeken. Deze vrouw zit nu in een tehuis. Een shelter zoals we dat noemen.
Jennie
|
|
 |
 |
 |
|
|
|
