Donderdag 5 mei ll. was het in Afghanistan de dag van de vroedvrouw. Artsen Zonder Grenzen die sinds 2009 er weer actief is, had ons ook uitgenodigd naar Dasht-e-Barchi waar zij ook in een ziekenhuis werken. De vroedvrouwen werden gehuldigd. Voor mij blijft AZG en Afghanistan onafscheidelijk verbonden met de mooie, lieve Hélène De Beir. Ze werd op 2 juni 2004 samen met vier collega’s in Khair Khana, provincie Badhgis, gruwelijk vermoord. Hun wagen werd tegengehouden. Negen drugsdealers onder leiding van een corrupte politiechef hadden beslist hun macht duidelijk te maken door zomaar buitenlanders dood te schieten.
Ik herinner me het alsof het gisteren was. Die avond keek ik thuis naar het journaal toen men in een item vermeldde dat vijf leden van AZG in Afghanistan waren vermoord. ‘Toch niet Hélène!’ schreeuwde mijn hart. We, Moeders voor Vrede, hadden toen een paar jaar één project, ons Vrouwencentrum, in Istalif. De gezondheidszorg in het Vrouwencentrum was er heel moeilijk beheerbaar. Patiënten schoven vanaf ’s morgens vroeg uren aan om geholpen te worden. We hadden één vrouwelijke verpleegster, maar vonden geen vrouwelijke gynaecologe. Een mannelijke dokter mocht geen vrouw aanraken! Via de ouders van Hélène was ik met haar in contact gekomen. Een heel veelbelovend en warm contact. Hélène. Ze had internationaal recht gestudeerd en zette zich vooral voor humanitair werk in. Ze had heel wat van de wereld gezien en voor verschillende organisaties gewerkt. De mails vlogen heen en weer en soms belden we. “Goed,” zei Hélène een paar dagen voor de moord aan de telefoon, “binnen een paar dagen ga ik naar Kaboel en zal dan zeker Istalif bezoeken. We zien hoe we kunnen samenwerken. Ik bel je wel” Met een heel hoopvol gevoel legde ik de telefoon neer. ‘Dank je wel Hélène,’ dacht ik. Oef!
Enkele dagen later dat verschrikkelijke drama. Ze waren op weg naar Kaboel! AZG verliet meteen Afghanistan. Haar papa, Francis De Beir, reisde naar Afghanistan en deed er alles aan om de schuldigen voor de rechtbank te krijgen. Van de negen daders kregen uiteindelijk twee een lichte straf. Francis De Beir richtte binnen AZG een Stichting Hélène DeBeir op die zich inzet voor verschillende projecten. Zo blijft haar naam en inzet verder gewaardeerd.
Nog zoveel denk ik aan Hélène, telkens we een succes bereiken of in een ontgoocheling storten in Afghanistan, wil ik het haar vertellen. Ergens blijft ze altijd aanwezig.
Jennie