Dinsdagnamiddag 3 mei
Vanmiddag een heel belangrijke afspraak met de First Lady van Afghanistan. Het was samen met Razia ons derde bezoek aan haar en zoals altijd heel bemoedigend. Al was het deze keer speciaal, de manier waarop ze ons wou steunen. Al hadden we toch heel wat problemen om binnen te geraken in de ambstwoning van de president en zijn dame. De security is na de aanslagen van een paar weken geleden bijzonder streng. Het was echt om dol te worden. Eerst mocht onze auto niet binnen en we mochten niet voor de poort parkeren. Dus heen en weer rijden en wie ooit het verkeer in Kaboel meemaakte, weet dat het een marteling is. Eindelijk mochten we binnen, onze auto moest op de binnenparking blijven staan. Een speciale chauffeur haalde ons op en we reden door de immense binnentuin. En dan….ik weet niet hoeveel checkpoints we voorbij moesten……Zoals altijd moeten wij vrouwen achter het gordijntje waar we door vrouwelijke wachters worden afgetast. Ze blijven nogal eens bij het ijzerwerk van onze beha’s haperen. ‘What is this?’ Alsof ze dat niet weten. Soms hé!! Niks mochten we binnen meenemen. Zelfs geen pen. Gelukkig bezorgde the First Lady, Rula, ons meteen zelf pen en papier. En deze keer mocht haar medewerkster Palwasha ook weer een foto nemen. De vraag was, zal ze die echt doorsturen zoals ze beloofde? Want de vorige foto’s kregen we ook nooit.
De presidentsvrouw, Rula, kent ons en onze organisatie ondertussen en ze was heel verheugd om ons te zien. “Hi Jennie,” zei ze toen ze me zag. Ik was heel verwonderd dat ze me nog zo goed herinnerde. “Ik ben zo blij dat je nog de moed hebt om naar Afghanistan te komen. Ik dacht al dat ik je nooit meer zou zien.”
“Ik apprecieer het zo wat jullie hier voor de vrouwen en meisjes doen, ik sta volledig achter jullie organisatie. Jullie mogen 100 procent op me rekenen,” ging ze verder.
Rula vertelde over een project waar ze heel trots op is. “Ik ken en mag geen politieke uitspraken doen of politieke daden stellen, maar ik heb mijn ‘advisors’ die voor me optreden.” In Afghanistan zijn de meeste huwelijken, bijna 100%, gearrangeerde huwelijken en als het meisje dat niet wil aanvaarden of ze loopt weg, dan vliegt ze de gevangenis in en krijgt ze meestal een gevangenisstraf van zeven jaar. Er zitten momenteel daarvoor 215 meisjes in het gevang. “We hebben er al 90 vrij gekregen,” vertelt de presidentsvrouw trots.
Toen we haar over onze plannen vertelden om eventueel ‘een huis’ op te richten voor meisjes die niet naar de universiteit kunnen omdat ze thuis niet buiten mogen of niet naar Kaboel mogen komen was ze helemaal enthousiast.
We hebben dan lang gesproken over hoe we het zouden aanpakken, ze deed ook suggesties. “Een van de beste ideeën, beste projecten die ik gehoord heb,” zei ze.
Ik vroeg of ze eventueel naar Belgie zou komen. “Ja,” antwoordde ze “natuurlijk, ik wil Mothers for Peace beter leren kennen en ontmoeten.”
Ze komt sowieso in oktober naar Belgie en dan kunnen we iets regelen. Ik vroeg ook wil je iemand belangrijks ontmoeten? ‘Ik wil vooral jullie zien,” zei ze.